Μιά όμορφη βραδιά!

   Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που είχαμε στα μάτια τη χαρά και στα χέρια το βιβλίο. Από τότε που θέλαμε να ανοίξουμε τα φτερά μας να πετάξουμε, να πετύχουμε, να δημιουργήσουμε. Από τότε που τ’ όνειρο έπρεπε να γίνει πραγματικότητα. Από τότε που έπρεπε να δικαιώσουμε τους κόπους και την αγωνία των γονιών μας για ένα καλύτερο αύριο. Αυτά σκεφτόμαστε προχθές βράδυ σ ένα μικρό ταβερνάκι στο Δάρα Μεσσηνίας, πίνοντας και τσιμπώντας το μεζεδάκι μας εγώ ο Αποστόλης, με τον γιο μου τον Πάνο, ο Παντελής, ο Ηρακλής, ο Τάσος κι ο Γιάννης που έσπαγε ανά διαστήματα τις θύμησές μας, παίζοντας το μπουζουκάκι του και τραγουδώντας όμορφα παλιά κομμάτια. Και κάθε φορά που τέλειωνε το τραγουδάκι που είχε πιάσει, τσούγκριζε τα ποτήρια μας, λέγοντας την χαρακτηριστική φράση του... "άντε και να πεθάνει ο Χάρος". Έτσι, δεν αργήσαμε να μπούμε και στο τσακίρ κέφι...και να τα Καλαματιανά, να τα Τσάμικα, να και το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» σε άψογη εκτέλεση απ’ τον χρυσοδάκτυλο φίλο μας τον Γιάννη, που χορεύοντάς το ο Ηρακλής μας, με ωραία πατήματα κι όμορφες στροφές ξεσήκωσε την παρέα. Όλοι παλιοί συμμαθητές, βλέπετε, και φίλοι, που κάποτε μας έδεναν τα ίδια οράματα, οι ίδιοι πόθοι, οι ίδιες ιδέες λίγο –πολύ. Απόμαχοι της ζωής τώρα, αρκούμαστε στο να αναπολούμε το χθες, να κοπιάζουμε, να αγωνιούμε και να περιμένουμε και ‘μεις με την σειρά μας την δικαίωση πλέον απ' τα δικά μας τα παιδιά. Κύκλος είναι η ζωή μας, και τον ακολουθούμε, ξέροντας πάντα την αρχή του, αλλά ποτέ το τέλος του.


                                                                                                                                          O Blogger